Paman Gemuk - Eten van dikke oom

26 oktober 2021

 Je kent ze waarschijnlijk wel: die knalgroene hoodies met een plaatje van een Indische man. De reclame van Paman Gemuk, het cateringbedrijf van Stef Jansen. Ik weet eigenlijk niet meer dan dat hij kookt in Spanje als ze op ‘trainingskamp’ zijn met de mannen. Dus ik ben heel benieuwd naar zijn verhaal. Maandagavond stap ik op de fiets, de herfst is echt begonnen, want het is al hartstikke donker. Na 2 rondjes Scholtieskamp pak ik toch maar mijn telefoon en tik Google Maps aan. Wat een doolhof is dit plan. 5 minuten later sta ik dan toch bij Stef voor de deur.

Met de spierpijn van het weekend nog in de benen gaat hij met een kop koffie tegenover me aan de keukentafel zitten. “Ik tennis momenteel een beetje veel, vrijdag en zaterdag competitie, dan kan deze oude man op zondag niet meer lopen”, grapt hij lachend. Ik val direct maar met de deur in huis: ‘Paman Gemuk, is dat een full time job?’ Dat is het dus niet. Stef werkt full time voor de immigratiedienst en zit na een periode volle bak met de Brexit bezig te zijn geweest nu in een nieuw project. “Dus nee, ik zie het eigenlijk als een betaalde hobby. Ik kook altijd al en doe het graag. We gingen ieder jaar met een groep hier van de tennis naar Vlieland en daar is het eigenlijk begonnen. Er was ieder jaar tijdens het toernooi daar een thema. In 2009 was dat winter, dus wij zaten in juli met dikke Unox mutsen op, toen er een nieuw thema bedacht moest worden voor 2010. Peter Hartung riep ‘dat moet een Indisch thema worden’, waarop ik vanaf de tribune met mijn grote bek riep: ‘Dat is goed, dan kook ik voor iedereen!’ Er niet helemaal rekening mee houdend dat het voor best een grote groep was. Maar nou ja, ik had het gezegd, dus wilde het ook doen.”

“Eenmaal thuis dacht ik er eens over na en in de loop van het jaar dacht ik ‘Eigenlijk kan ik het er wel bij doen.’ Zo is het begonnen. In Spanje kookte ik inderdaad ook altijd voor de jongens die mee waren, meestal een stuk of 10, 12 jongens. Maar voor de buffetten moest ik wel echt spullen gaan aanschaffen. Nu kan ik zo’n 120 man te eten geven. Dan maak ik het hier in mijn kookstudio en neem het mee naar locatie, of ik kook op locatie. Dat is ook super leuk om te doen. Al met al wil ik zo’n 20 opdrachten per jaar doen, dat is genoeg. Je bent zo een weekend kwijt met een opdracht, boodschappen doen, koken, 8 uur is zo om. Ik wil ook nog tijd overhouden om leuke dingen te doen. Daarom maak ik nu ook niet actief reclame. Nu komen de opdrachten vaak via mond tot mond reclame, maar in de toekomst wil ik zeker meer gaan doen aan naamsbekendheid en reclame om zo tot meer opdrachten te komen. Ik zou zeggen vanaf nu laat maar doorkomen....haha!”

Stef kookt vooral Indisch en van horen zeggen heb ik vernomen dat het lekker pittig is. Waar heb je dat geleerd? “Van mijn moeder. Ik kook op gevoel. Gebruik een kookboek nog wel eens als naslagwerk, maar ik geef er altijd mijn eigen draai aan. Ik proef ook eigenlijk nooit, ik weet wat de kruiden doen en gebruik ze uit de losse pols. Dat maakt het wel eens lastig als ik een workshop geef, want dan moet ik er opeens over nadenken. Sinds ik de kookstudio in onze tuin heb is een workshop geven wel echt heerlijk om te doen. Ik doe dat het liefst voor een klein groepje, vier tot zes mensen en dan lekker koken en daarna natuurlijk proeven en lekker tafelen. Dat zijn mooie avonden.”

Ondertussen komt Nanda binnen met een zakje boontjes, tenminste zo zag het er uit. “Ze zijn nog wel groen”, zegt ze. “Ja, dat is goed”, reageert Stef, “misschien moeten we ze nog even uit leggen.” Terwijl ik nog aan het schrijven ben vergeet ik te vragen wat het nou echt is, want boontjes zijn het vast niet. Iets eetbaars is het zeker en Stef zal het vast gaan gebruiken in één van zijn gerechten. “Hoe komen jullie eigenlijk in Ruinerwold terecht,” vraag ik. “Door een passer in Meppel te steken en een cirkel te trekken van 20 kilometer eromheen”, vertelt Stef lachend. We kwam uit Utrecht waar onze kinderen geboren zijn, maar waar we niet wilden blijven. We werkten allebei in Zwolle en we wilden naar het Noorden. We kwamen hier kijken op een regenachtige dag, maar het was zo licht in het huis. Dat gaf de doorslag. En dat het een leuk dorp is natuurlijk, met leuke mensen.”

“Ik ben graag onder de mensen en werk graag met mensen, daarom vind ik dit ook zo leuk om te doen denk ik. Ik zou best eens in een restaurant willen werken, gewoon voor erbij. Of toch nog eens een echte koksopleiding doen, vooral om de technieken goed te leren. Je werkt gewoon altijd voor en met mensen die iets leuks aan het doen zijn en daar hou ik van. Nu onze jongens uit huis zijn komt er steeds wat meer tijd, je gaat toch anders leven. Dus wie weet komt het er nog eens van.”   Stef sluit af met de opmerking dat hij ook aan shirtsponsoring doet van een paar teams. “Gewoon omdat ik dat leuk vindt. Misschien moeten we ook weer eens iets met eten in de kantine doen”, oppert hij spontaan. Wie weet biedt het kansen. Ik wil in ieder geval nog even in de kookstudio kijken. Ik hou zelf van koken en wie weet kan ik nog eens een workshop volgen. Ik doe namelijk wel veel uit een boek, maar hou wel van een uitdaging. 

Nieuwscategorieën Sponsoren